Nit

Nit jest trwałym łącznikiem mechanicznym. Nit przed montażem składa się z gładkiego cylindrycznego wałka z łbem na jednym końcu. Koniec naprzeciwko głowy nazywa się ogonem. Podczas instalacji nit jest umieszczany w wybitym lub wywierconym otworze, a końcówka jest spętana lub wygięta (tj. odkształcona), tak że rozszerza się do około 1.5-krotności pierwotnej średnicy trzonu, utrzymując nit na miejscu. Innymi słowy, uderzanie tworzy nową „głę” na drugim końcu, rozbijając materiał „ogonka” bardziej płasko, co daje nit, który ma mniej więcej kształt hantli. Aby odróżnić dwa końce nitu, oryginalny łeb nazywa się łbem fabrycznym, a zdeformowany koniec nazywa się łbem warsztatowym lub ogonem.

Ponieważ na każdym końcu zainstalowanego nitu znajduje się skutecznie łeb, może on przenosić obciążenia rozciągające (obciążenia równoległe do osi wału); jest jednak znacznie bardziej zdolny do przenoszenia obciążeń ścinających (obciążeń prostopadłych do osi wału). śruby i śruby lepiej nadają się do zastosowań napinających.

Zamocowania stosowane w tradycyjnej drewnianej budowie łodzi, takie jak gwoździe miedziane i śruby wciskane, działają na tej samej zasadzie co nit, ale były używane na długo przed wprowadzeniem terminu nit i tam, gdzie się je pamięta, są zwykle klasyfikowane odpowiednio do gwoździ i śrub. .